Ekspresjonizm

[doop.pl]

Ekspresja (łac.) to wyrazistość, siła oddziaływania dzieła na odbiorcę, na emocjonalną sferę jego psychiki. "Dzieło ekspresyjne" i "ekspresjonistyczne" to dwa osobne pojęcia.


Vincent van Gogh


Ekspresjonizm to kierunek w sztuce, który rozwinął się na początku XX w. w Niemczech, ale korzeniami sięga do eksperymentów artystycznych wielkich twórców schyłku XIX w.: Vincent van Gogh, Edward Munch, James Ensor i Paul Gauguin, których można określić jako prekursorów ekspresjonizmu.


Paul Gauguin

Cechy charakterystyczne to deformacja i ostro zamalowywane kontury przedmiotów. Ekspresjonizm miał na celu wyrażenie uczuć artysty. Przeciwstawiał się naturalizmowi i mieszczaństwu. Wyraźna mimika w teatrze, w kinie kontrast barw.
Poszukiwanie ukrytej obecności natury, stosowanie przejaskrawienia i brutalności .Operowanie dużymi, niezróżnicowanymi płaszczyznami barwnymi, mocnym konturem.


James Ensor

Akty w plenerze (jako utopia wolnego od cywilizacji organicznego bytowania) oraz motywy wielkomiejskie (nocne lokale, cyrki, ulica)
Sprzeciw wobec naturalistycznej postawy impresjonizmu. Był kierunkiem indywidualistycznym wyrażającym uczucia artysty za wszelką cenę, stąd upodobanie do spontaniczności, emocji i duża rola instynktu oraz poszukiwanie wzorów w sztuce dziecięcej, ludowej i ludów prymitywnych.


Edward Munch

Zaczerpnięte z: wikipedia,google,portal wiedzy

[Daphne]

Ekspresjonizm rozwinął się w pierwszym 30-leciu XX wieku w Niemczech, zapoczątkowały go poszukiwania artystyczne Vincenta van Gogha, Edwarda Muncha, Jamesa Ensora i Paula Gauguina. Dla ekspresjonistów wartość dzieła objawia się poprzez jego zdolność oddziaływania na emocje odbiorcy w celu wywołania wstrząsu i żywiołowej reakcji. Ekspresjonizm z jednej strony jest kontynuacją prądów romantycznych, z drugiej jest reakcją na kryzys duchowy przełomu wieków XIX i XX. Kierunek ten sprzeciwiał się impresjonistycznemu i naturalistycznemu spojrzeniu na świat, dążył do odkrywania prawdy absolutnej poprzez docieranie do podświadomych pokładów wiedzy za pomocą wizji i przeżyć artysty. Łączyło się to z odrzuceniem wszelkich konwencji i utartych kanonów. Sztuka miała odzwierciedlać rzeczywistość duchową, docierać do istoty rzeczy, wyrażać uczucia artysty. Była spontaniczna, emocjonalna i instynktowna, poszukiwała inspiracji w sztuce dziecięcej, ludowej i prymitywnej. Stosowano w niej deformacje, linearyzm, kontrastowe zestawienia kolorów, które miały spotęgować ekspresję. Często używano techniki drzeworytu.
Jednym z czołowych reprezentantem tego nurtu był niemiecki malarz i grafik Kirchner Ernst Ludwig (1880-1938). Był on współzałożycielem grupy Die Brücke. Zyskał sławę przede wszystkim dzięki kobiecym aktom prezentowanym na tle przyrody oraz obrazom dokumentującym wielkomiejskie sceny rodzajowe z życia nowoczesnego Berlina około roku 1900.
Wpływ na jego twórczość miały prace P. Gauguina, V. van Gogha, P. Cézanne'a oraz sztuka etniczna. W swych obrazach Kirchner operuje płaskimi, jaskrawymi plamami obwiedzionymi ostrym konturem (Cztery kąpiące się). Najbardziej ekspresyjne prace powstały w Berlinie, gdzie artysta mieszkał od 1911; pojawiła się w nich tematyka z życia miasta Berlina i sceny z półświatka, wyrażone za pomocą ostro kontrastujących barw (Plac Poczdamski, Czerwona kokota). Podczas I woj. świat. artysta przeżył załamanie nerwowe, w 1917 wyjechał do Szwajcarii, gdzie malował pełne ekspresji pejzaże i stworzył cykl 47 drzeworytów do Umbra Vitae G. Heyma. W latach 30, pod wpływem P. Picassa, uprościł formę do granic abstrakcji (Para zakochanych). W 1937 roku władze hitlerowskie skonfiskowały ponad 600 dzieł K. z muzeów niem., uznając je za przejaw sztuki "zdegenerowanej"; pod wpływem tego wydarzenia, jak też wskutek pogarszającego się stanu zdrowia, popełnił samobójstwo.