Krytyka - czy dialog?

[Daphne]

Ocena estetyczna dzieła sztuki może być subiektywna lub obiektywna. Myśliciel średniowieczny, Augustyn, poruszał w swych rozważaniach ten odwieczny dylemat: „Przede wszystkim zapytam, czy dlatego coś jest piękne, że się podoba, czy dlatego się podoba, że jest piękne”?
Sztuka stanowi medium za pomocą, którego artysta wyraża siebie. Odbiorca, poprzez kontakt z tym medium, spotyka się ze swoim wewnętrznym ja, przegląda się w zwierciadle, jakim jest dzieło sztuki. Rzeczywisty kontakt zachodzi jedynie wtedy, gdy odbiorca rozpozna w dziele swoją wewnętrzną prawdę. Tylko taki przedmiot, który wychodzi nam naprzeciw, z którym nawiązujemy dialog, który ukazuje się naszemu Ja – jako nasze Ty, może być przez nas nazwane dziełem sztuki. Wiąże się to z umiejętnością bycia, w Tu i Teraz, wobec rzeczywistości sztuki. Takie bycie w Tu i Teraz wymaga umiejętności przekraczania granic, transformacji, oraz wrażliwości i otwartości na Innego. Rolą krytyka, w takim ujęciu, staje się już nie ocena samego dzieła, lecz wnikliwe wyjście naprzeciw Innego, rozpoznanie jego intencji i nawiązanie dialogu. Z pewnością nie jest to łatwe.
Tak rozumiany dialog ze sztuką i przez sztukę, w obliczu problemów współczesności, staje się niezbędny w zrozumieniu swojego miejsca w świecie, uczy otwartości i tolerancji.